Luis Anxo Rodríguez Ribeiro Viña de Martin Escolma 2017

Luis Anxo is wat je noemt een stille kracht. Al ruim drie decennia maakt hij de meest schitterende wijnen in Ribeiro, een van de subregio’s van de koele regio Galicië in Noord-West Spanje. Dat ze niet bijzonder zichtbaar zijn op het internationale wijntoneel, heeft alles te maken met de minuscule productie van slechts 30.000 flessen per jaar en de geringe export. Onder kenners en sommeliers zijn Anxo’s wijnen bijzonder geliefd. The Wine Advocate omschrijft Luis niet voor niets als een van de geestelijk vaders én allerbeste producenten van de streek.

Na een studie filosofie en oenologie begon Anxo in 1988 als colleiteiro. Deze Galisische term duidt kleine, zelfstandige wijnboeren aan die niet meer dan 60.000 liter per jaar produceren en hun druiven volledig uit eigen wijngaarden betrekken. Anxo begon ermee om zijn wijngaarden, toen nog beplant met massadruiven palomino en garnacha tintorera, opnieuw te beplanten met traditionele lokale witte en blauwe druivenrassen. Hij koos voor treixadura, albariño, lado en torrontés voor wit en brancellao, caíño en ferrol voor rood.

In totaal bezit Anxo vandaag de dag circa 5 hectaren wijngaarden, overwegend in Arnoia en ook wat in het naburige Ribadavia. Heel bijzonder is dat de wijngaarden, die Anxo allemaal zelf beheert, verdeeld zijn over ruim honderd minuscule percelen, met elk hun eigen, unieke microterroir. Een gemene deler is de arme, granieten bodem die zorgt voor bescheiden opbrengsten van hoge kwailiteit druiven die Anxo met de hand oogst.

In de kelder houdt Anxo het simpel. Voor de vergisting werkt hij met druifeigen gisten, het opvoeden van de wijnen gebeurt in roestvrijstalen tanks of gebruikte houten vaten. Dit zorgt voor bijzonder pure, levendige en complexe wijnen die zich pas optimaal presenteren na enkele jaren flesrijping. De witte doen denken aan een kruising tussen Riesling en Chablis van hoog niveau, de rode kunnen zich meten met de betere wijnen uit de Noord-Rhône. Maar ze zijn ook onmiskenbaar Galicisch – en net zulke stille krachten als hun maker.